Op t kerkhof stait n wilg
te dreumen ien de zun.
Krookjes ien blui
kieken bie stam omhoog
asof ze dreumer roupen:
wor toch es wakker
hest ons al zain
wie vieren hier t veurjoar,
kiek onze gele hartjes
opend noar de Zun
dai ons ontvollen het
as taiken van Hoop,
wie bennen wel even dood west
moar kiek ons toch es leven!
De dreumerege wilg
wordt wakker
van al dat jonge gruin,
bekiekt de kleuren
wit, geel, paars,
de mooie open hartjes,
bedenkt hou voak
hai snoeid is en
weer uutlopen.
Hai groet de bliede krookjes
met boegend takgezwaai,
n zwaarde kraai schrikt op.
t kerkhof dommelt deur,
wachtend de Grode Zummer.
Coby Poelman-Duisterwinkel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten